Hayat Ne Güzel...

Merhabalar...

En çok hayatta neyi istemişimdir biliyor musunuz? Hep gazeteci olmak istemişimdir. Hayat bu. Olmadı derken işte şimdi sizlerle birlikteyim. Sesini, duygularını, bilgilerini, başkalarına duyurabilmek, paylaşabilmek gerçekten çok güzel. Benim için büyük bir şans. Böyle fırsatı bulduğum için çok mutluyum.Bana bu fırsatı veren TARAKLI AJANS’ın değerli yöneticilerine teşekkürü bir borç bilirim.Emin olunuz ki TARAKLI AJANS’ın büyümesi ve okuyucusu ile bütünleşmesi için her konuda düşüncelerimi bu köşeden sizlerle paylaşacağım.

Evet;

Hayat demişken bu gün hayat üzerine düşüncelerimizi paylaşalım madem.

Hayat su misali akıp gidiyor. Gözünü bir kapayıp açmışsın nerelere gelmişsin. Hep bir şeylerin peşinde koşarken günler, haftalar, aylar, yıllar akıvermiş. Hayat bir yerlere sürüklemiş bizi farkına varmadan.

Hayat bir mutfak. Yaşayabilmek için yemek pişirmek zorundasın. Ama malzemeleri sen seçemiyorsun. Mutfağında ne varsa onu pişirmek zorundasın. Açsın. Hemen kolları sıvayıp ne malzeme varsa onlarla yemek yapmaya koyuluyorsun. Uğraşıyorsun, didiniyorsun elindekilerle ortaya yemek çıkarıyorsun. Tam yiyecekken bir bakıyorsun tabak boş. özene bezene yaptığın yemek yok. Hala açsın.

Kocaman bir arazi düşün. Sonra tam ortasında küçük bir çocuk. Daha yeni yürümeye başlamış. Apansız bir fırtına başlıyor. Ama ne fırtına ki yıkıyor, savuruyor. O küçük yavrucak fırtınanın ortasında nasıl tutunsun? Neye tutunsun? Kime? Rüzgâr nereye sürüklerse oraya gidecek. Rüzgâr nerede yorulursa orada kalacak.

Hayat İçinde Gündüzler, Geceler, Fırtınalar...

Gece karanlık. Örtüyor belki yalanları, ihanetleri, çirkinlikleri. Sonra bir umut. İnsan geceye sığınıyor. Ve insan kaçınılmazını, yalnızlığını geceyle paylaşmaya başlıyor.

Düşünüyorum: gece karanlık, aklım karanlık. Çare bekliyorum. Gece susuyor. Sonra karanlık gecede birkaç nokta beliriyor. Bakıyorum yıldızlar. Sonra bir şeyler hareket ediyor karanlık gecede. O da ne? Yıldız kayıyor. Demek ki gecede kapatamıyormuş çok parlak nesneleri. Bazı şeyleri gizlemiyormuş. Sonra bir umut uykuya sığınıyorum. İlk başlarda çok güzel. Gözünü kapatıp açarken sabah olmuş. Derken korkularım, zayıflıklarım, hatalarım bilinçaltımdan kâbusum oluyor. Artık uyumaktan da korkuyorum.

Daha sonra yavaş yavaş güzel şeyler olmaya başlıyor. Artık gecelerden, rüyalarımdan, uyumalardan, gündüzlerden korkmuyorum. Sabah gözümü açtığımda mutlu oluyorum. Dışarıdaki fırtınadan korkmuyorum. Neden? Çünkü yaşama umudum var. Güzel günlere, geleceğe, mutluluğa umudum var.

Hayatta işte böyle bir şey. Göz açıp kapayana kadar bitiyor. Topraktan gelen toprağa gidiyor.

Hayat anlatılırken bu kadar kısa, basit. Yaşarken o kadar dolu, o kadar güzel ki...

Mutluluk için geçmişe ya da geleceğe bakma. Yaşadığın andan mutlu olmayı bil. Hayatın bizlere neler getireceği belli değil. Ancak anlık mutluluklar bizi mutlu edebilir.

Söyleyebileceğim son söz:

HAYAT HERŞEYE RAĞMEN YAŞAMAYA DEĞER...