Gerçeklerle Yüzleşmek

Ben ne iktidarım ne de muhalefet. Hayatı doğru yaşamaya çalışan sıradan bir vatandaşım. Artık ne iktidarların sözleri kulağıma giriyor, ne de muhalefetlerin. Neden mi diyecek olursanız, şöyle açıklamak isterim. Değişik partilere oy verdim. Umut bağladım. Ülkeme insanımıza bilhassa muhalefette olanların seslendiği sessiz ama hissiz olmayan ülkemiz için her türlü çileye katlanan mazlum ve masum fedakâr insanlarımıza verilen sözler iktidar olunca unutuldukları ve seçimden seçime hatırlandıkları için onların sesi olmaya devam ettim ve edeceğim. Ben hep muhalefette kaldım. Evet, işte yaşadığımız bu acı gerçekler bizi hep muhalefette bıraktı. Ben oy verdiklerimi iktidara da taşıdım ama ben yine muhalefette kaldım. Aceleci değilim. Bekledim bir yıl, iki yıl, üç yıl verilen sözler unutulmuş iktidar olmanın sarhoşluğu onların akıllarını almış verdikleri sözleri hatırlamak beş yıl boyunca akıllarına bile gelmemiş. 
 

Evet değerli dostlar konuyu biraz açalım. Ne gariptir ki, gelmiş geçmiş tüm iktidarlar her zaman mutlu bir azınlığın çarkını çeviriyor. Değirmenlerine su taşıyor. Oylarının çoğunu tabandan alan seçildikten sonra iktidarları süresince mutlu azınlığın yanında olan, sadece fukaralığın edebiyatını yapıp laftan öteye gitmeyen bir yapı hâkim olmuş durumda. Dedim ya ben hep muhalefette olacağım. Tak-i asgari ücretli rahat edinceye kadar. Tak-i çalışan işçilerin evine mutlu gidinceye kadar. Ya da işsizlerin iş bulabildiği bir ülke oluncaya kadar... Benim şahsi sıkıntım olmadı olmazda. Ancak mutsuz işsizler ve dar gelirli insanların çilesi beni etkiliyor ve huzurum kaçıyor. Boş ver diyemedim diyemiyorum. Menfaatimin peşinde koşmadım koşmayacağım. Kimseye yağdanlık olmadım olmayacağım. Aldandım aldatıldım ama aldatmadım. Aldatmayacağım. Ülkemizde çok değerli insanların, şahsiyetlerin olduğu kanaatindeyim. Bu kanaat olmasa ben de boş verirdim her halde. İşte her partide yer alan bu şahsiyetlerin partiler üstü bir araya gelerek yeni bir oluşumun bireyleri olarak kişilik sahibi meziyetli yurt ve insanlığı sevenlerin bir yapı oluşturmasıyla belki bir çıkış yolu bulunabilir diyorum.
 

Evet değerli dostlarım. İhtiyaçların meşru yolla giderilebileceği bir ülke arzuluyorum. İnsanların hırslarının kanaate bağlandığı bir toplum istiyorum. Yerin altında değil üstünde eşitlenmek istiyorum. Katlarınız yatlarınız varsın sizin olsun gözü doymayanlar. Ben sadece başımı sokabilecek bir ev. Üzerinde beni taşıyabilecek bir araç. Birde geçinebileceğim kadar gelir. Hep si bu... Bu dünyadan kim ne götürmüş sen ne götüreceksin. 

Bir fıkrayla bitirmek istiyorum. Hoca bir gün arkadaşıyla tilki avına gider. Gezerlerken bir in görürler. Adam derki ben içeri gireyim sen dışarda göz kulak ol der. Neyse adam ine girer tam o sırada aniden kurt gelmez mi. Birden ine dalar. O anda hoca kurdun kuyruğundan yakalar. Tabi ki, kurt çabalar hoca bırakmaz. O anda oluşan toz ine doğu gidince adam içeriden bağırır “Hocam bu toz nerden geliyor” Hoca Cevap verir. “Kurdun kuyruğu koparsa anlarsın tozun nerden geldiğini” der.”
 

Sonuç şu anda bu gezegende yaşayanlar, bir dahaki yüz yılda bulunmayacak. O halde, aklımızı başımıza devşirelim ve kendimize gelelim. İnsanlığa hizmeti en büyük ibadet kabul ederek mazluma, yoksula yardım edelim. Ayıplarımızı yamayla kapamak yerine gerçek çözümler üretelim. Hayatımız mutlu ve umutlu olsun. En büyük hizmet insanlık için olsun. Savaşlara harcanan paralar insanlığı yaşatmak için harcansın. Üç beş çıkarcının işini değil tüm insanlığın hizmetinde olalım diyorum.
 

Kalın Sağlıcakla.