İyileşecek Şair

Mustafa Özbilge

Ölseydin çok üzülürdük,
Ölmedin çok sevindik,
İnsan alışkın olmalı elbet
Şairlerin apansız ölümüne.

Sade şairler mi?
Benim şair olmayan genç ve yakışıklı
Dostlarım öldü.

Kalp demiş ikisine doktorlar,
Kanser demiş ikisine de...
Birini mermiler ayırdı bizden,
Annesi çok üzüldü.
Biz çok üzüldük.

Senin annen de üzülürdü,
Kardeşin de...
Sonra şair olduğun için
Dostların da üzülürdü.

Yeni öğrendim,
Okyanus havası iyi gelmiş
Açlıkla pençeleşen İskandinav yazara,
Atlas okyanusunu geçerken gemiyle
Birkaç aylık ömrü, bir asra yükselmiş.
Bir asır, ne kadar kısa,
Bir şair için ne kadar uzun oysa.

Senin şehrinde de deniz var,
Harap olmuş içine üfleyecek
Serin bir rüzgâr…
Biliyorum, unutur şairler denizi bile
Gökyüzünü unutmamak pahasına,
Ormanı unutur mesela.

Dikkat et sen yine,
Üzülürüz biz yoksa
Şairler üzülür,
Ölünce bir diğeri.
Sonra Kırklardan da değiliz,
Gelmez yerine bir yenisi.