“Köpük” ile Sohbet

İzzettin KÖMÜRCÜ

Benim, yanımdan hiç ayrılmayan “Köpük” isminde köpeğim vardır. Birlikte iş yerime geliriz. Her gün yanımda durur. Nereye gidersem oraya gelir. Birlikte eve döneriz. Sabah yürüyüşlerimde bana arkadaşlık eder.

Geçtiğimiz günlerde yürüyüş sırasında termale tatile gelen bir beyefendi ile karşılaştık. Yanında eşi hanımefendi de vardı. İlçe merkezine doğru geliyorlardı. Köpek sağa-sola doğru kendi halinde koşarken korktular. Kendilerine saldıracak zannettiler. Haklılar… Ve köpeğe bağırdılar.

Sessizce bekledim. Köpek hemen yanıma geldi. Onun başını okşadım, kulaklarını, burnunu, göğsünü sevdim. Onu severken de bir taraftan sevgi sözcüklerini söyledim.

Adam ve kadın sessizce bize bakıyorlardı. Sonra biz yürüyüşümüze devam ettik.

Ertesi gün yürüyüşte tekrar karşılaştık. Yan yana geldiğimizde hem selamlaştık. Hem de psikolojik olarak köpeğe karşı tedbirli duruyorlardı. Bu defa “Köpük” sağa –sola koşmak yerine benim yanımda kafasını kaldırıp benim gözlerime bakıyordu. Ona bağırdıkları için üzüntüsünü belli ediyordu.

Onlara köpeğe bağırdıkları için köpeğin üzüldüğünü söyledim. Hiçbir şey söylemediler. Üçüncü gün tekrar karşılaştık. Bana köpeğimin ismini sordular. İsminin ”Köpük” olduğunu söyledim. Köpekle ilgili birkaç soru daha sordular. Onları da cevapladım. Veda ederken bu defa köpeğe bağırmak yerine sevgi sözcükleri kullandılar. Fakat “Köpük” onlara bakmadı, yüz vermedi bile. Çok şaşırdılar.

 “ Köpük” ile eve geldik. Karnını doyurdum. Su kabından suyunu içirdim. Sonra yere çömeldik onunla sohbet ettik. İç güdüsel olarak onun gönlünü almak için yanında olduğumu ve insanların köpeklerden korkabileceğini anlattım. Gözlerime bakıyor ve mutluluktan kuyruğunu sallıyordu. Sohbetimiz bittikten sonra iş yerime gitmem gerekiyordu. O da her zaman ki gibi benimle birlikte iş yerime geldi.

Az evvel yazdım ya… Yanımdan hiç ayrılmaz. Annem-babam vefat ettikten sonra her gün beraberiz.

Öğleden sonra idi. İş yerimizde otururken karşı kaldırımda yürüyüşte karşılaştığımız adam ve kadını gördük. Muhtemelen “Köpük” benden önce gördü ki adeta haber verdi. Sessizce yanımıza geldiler.

Kadın köpeğe yaklaşıp başını okşayarak

“-Sevebilir miyim seni?” dedi.” Köpük” yine kafasını yana çevirip yüzüme baktı.

Ona gülümsedim… Oda kadına kuyruğunu sallayarak sevgi gösterisinde bulunmaya başladı. Kocası da herhangi bir saldırı ihtimaline karşı tetikte duruyordu.

Evet; Belki bu iki insan hiç kedi köpek sevmemişti.

“Köpük” ü zaman zaman ziyaret ettiler ona mama getirip sevgi verdiler. Hatta evlerine döndüklerinde barınak ziyaret edip bir köpek sahipleneceklerini de söylediler.

Bu arada “Köpük” isimli köpeğimin eğitimli olmadığını sadece talimat dinleyen söz dinleyen bir köpek olduğunu belirtmek isterim.

Haftaya başka bir yazı ile görüşmek üzere

Yaradan’dan ötürü yaradılanı sevelim…