NE TOPRAK NE İNSAN

Mehmet Burak Şenol

kimbilir belki de bugün dünyadaki son günün.
hadi sarıl sevdiklerine, kucakla dostlarını.
bir kez olsun öpüver kuşların kanatlarını.
yükü ağır olan hızla yürürmüş, 
bari sen aceleye getirme hayatı!
ana rahminde göbek bağı
ve yaşıyorsan 
umutlardır hayat bağı.
umudunu yitiren,
yitirmiş sayılmaz mı hayatını?
denizdeki balık da bilmez ki ıslaklığını.
sonbaharda bir yaprak kopuverdi dalından,
oysa bütün mevsim çok memnundu halinden.
vaktiyle topraktan süzülmüştü dallara,
orada serpilmişken dönüş vardı toprağa.
kimbilir hangi zaman kuvvet olup toprağa,
yeniden dönüşecek ağaçtaki yaprağa?
değil mi ki her insan, 
ödünç alır toprağını ata yurdundan.
gömülmezse vatanına ruhu borçlu mu kalır?
ne toprağın gözü doydu, ne de insanın.
insan toprak alma derdinde, topraksa insan!
topraktan olma can topraktan beslenir.
bilmedi mi insanoğlu, semadan inen ruhu
yalnız aşkla beslenir.
ne toprağın gözü doydu, ne de insanın.
doyacaklar elbet bir gün, 
aşk mavzerin elinde, yitirme umutlarını.