Değişir Mevsim

Faruk Serkan YILMAZ

Elinde valiz; valizde arşım!

Güneşi bırak; kararır arzım.

Dilinde bir ‘ah!’; ‘ah’ında yazgım,

Değişir mevsim; değişmez yazım.

Yıldızlar söner, güneş kar olur,

Yağmurlar bile, arza har olur.

Değişir mevsim; değişir yaşam,

Koskoca dünya, bana dar olur.

Böyle zamansız düşüp yollara,

Beni bırakıp gitme sevgilim.

Gidersen eğer mevsim değişir;

Temmuz ayında üşür ellerim.

Biliyorum; epey geciktim. Ve bu gecikmenin yanında formattan da uzaklaştım. Bu köşede şiir yazmayalı kaç gün oldu, bilmiyorum ama; alışılmışın dışında bir araydı bu mola. Aslında mola vermek gibi bir amacım da yoktu. Yorulmadım ki mola vereyim. Galiba ben de -son süreçte- herkesin yaşadığı gerçek takvimlere boyun eydim. Öyle ki şimdiye dek takvimlere karşı ettiğim itaatkarsızlıktan vazgeçip, takvimlere endekslemişim son birkaç yazımı! Nitekim bu hadise benim “Beşinci Mevsim” formatından da uzaklaşmama sebep olmuş. Neyse işte, bir şeyler olmuş…

Siz de hemen “Beşinci Mevsim bitiyor mu acaba?” diye düşünmeyin sakın! O şimdiye kadar vardı; bundan sonra da kalacaktır bende. Ancak bazen öyle şeyler yaşarsınız ki; o “dört” mevsimin değişip birbirine girdiği yetmiyormuş gibi, kendi aklınızda ve kendi yüreğinizde oluşturduğunuz kendinize ait mevsim bile şaşırır ne yapacağını. Öylesine şaşırır ki o mevsim; kendisine bile zarar verecek düzeyle koparır fırtınalarını.  Ancak yine öyle bir an gelir ki; tıpkı kopan fırtına öncesindeki sessizlik gibi, sukûta erer mevsimlerin en beşincisi…

Hoşçakalın “Beşinci Mevsim” sakinleri…