Bir Hikâye!

İzzettin KÖMÜRCÜ

Ancak hikâyeyi anlatmadan önce insanların her doğruyu, her yerde söylememesi gerektiğini, akıllı davranılmaz ise söylediklerinin başına dert olacağını belirtmek ve insanların haddini bilmesi gerektiğini belirtmek isterim.

Spor dünyasında çok değer verdiğim ve kendisini “baba” olarak gördüğüm bir kişide bu konuda şunları söyler:

” İslam’ın şartı beştir. Altıncısı ise haddini bilmek.”

Bazen öyle insanlar görüyoruz ki, ne haddini biliyor, ne söylemek istediğini ifade edebiliyor. Sadece konuşmak için konuşuyor, sadece edebiyat yapıyor. Yaptığı edebiyatı, söylediği şeyleri aslında kendisi de çok anlamıyor, kendisi de yapmıyor ama yine de konuşuyor işte.

Ben böyle konuşanlara geçmişte verdiğim tepkileri vermiyor ve sadece gülüp geçiyorum ve izliyorum.

Neyse gelelim hikâyeye:

Bir arslan, bir kurt ve bir tilki arkadaş olup ava çıkarlar. Av sırasında birlikte bir geyik, bir koyun ve birde horoz avlarlar.

Arslan kurda dönüp emir verir:

- Şu avladığımız yiyecekleri adaletle bir paylaştır bakalım.

Kurt hemen cevap verir :

- Eyyy cihan şahı, avcıların sultanı!

Bundan kolay ne var?

Geyik sizin hakkınız!

Koyun benim,

Horozda şu zavallı tilki kardeşimin!

AIrslan kızgın bir sesle kükrer ve kurdu kan revan içinde yere serer.

Sonra tilkiye döner ve avları onun paylaştırmasını ister.

Tilki şöyle bir bakar ve konuşur:

—Ey yiğitler ülkesi tek hükümdarı!

—Koyun sizin sabah kahvaltınız,

Geyik öğle yemeğiniz,

Horoz ise ikindi çerezinizdir.

Arslan buna memnun olur ve tilkiye sorar:

—Aferin sana, bu adaletli taksimi sen kimden öğrendin?

Tilki gözünü kurda çevirip:

—Sultanım, şu yerde yatan kurt kardeşten!

Umarım hikayeyi beğendiniz... Tekrar görüşmek dileğiyle şen ve esen kalın...