Selim

Bahadır DEMİR

Yağmur şiddetini artırmıştı. Selim kitapevinin kapısını kapatırken bütün acılarını tekrar yaşadı. Sonsuzluğa kapatıyordu sanki kapıyı. Dönüşü olmayan yolculuklara çıkıyordu. Dışarıda onu yokluklar, kayboluşlar bekliyordu. Güç bela iniyordu merdivenleri, güç bela iniyordu içindeki yokuşları. Siyah takım elbisesi şimdiden ıslanmıştı ama yağmur değil gözyaşıydı elbiseyi yıkayan. Selim sokağa kendini attı. Şemsiyesini açmadı. Sicim gibi yağan yağmuru hissetmek istiyordu; ıslanmak istiyordu. Belki içinin yangınını bu yağmur söndürürdü. Nafile, kendi de biliyordu bu ateşi söndürecek iki şey vardı: Ya yârin gözyaşı ya da ÖLÜM. Yâri yoktu; yarımdı. Bu yüzden ona ikinci seçenek kalıyordu. Selim artık düşünmek istemiyordu. İnsanı insan yapan yeteneğinden vazgeçmeye razıydı. Yeter ki acısı hafiflesindi.

Kadıköy hiç bu kadar ıssız gelmemişti Selim’e. Sokaklar hıncahınç insan doluydu ama ıssızdı Selim’in dünyası. Dünyam dediğinin etrafında döndüğü yoktu. Hayal ettiği (aslında baş ağrılarından dolayı hatırlayamadığı) karanlık bir “sima”ydı. Bunun adı aşktı işte, imkânsızdı. O artık mezar taşını seviyordu. Gelmiyor diye küsemiyordu, gücenemiyordu; zira gücenmek günahtı mezar taşına. Hatıralar rahat bırakmıyordu Selim’i. Beyni karıncalanmıştı. En sevdiğine doğru giderken aklına Sima’nın ilk “seni seviyorum” dediği an geldi. Kar yağıyordu kırmızı sokak lambasının ışığı altında. Koşar adım yürüyorlardı. Sima nefes nefeseydi. Bir sokak lambasının altında durdu. Selim’in elini tutuyordu. “Yoruldum dur biraz” dedi Sima. Selim Sima’ya dönmüştü bile. Ne kadar da güzeldi. Selim onda tüm güzellikleri görürken göz göze geldiler, bir an duraksadıktan sonra Sima,”seni çok seviyorum” dedi. O an Selim için zaman durmuştu. Selim sadece “ben de seni çok seviyorum; çünkü bütün evren seni bulmam için iş birliği yaptı” diyebildi. Işığın etkisiyle yağan karlar kıvılcım gibi düşüyordu yere ve ilk dans sokak ortasında kıvılcımların altında… Selim’in yüzünde bir tebessüm belirmişti. Hatırlar hatıralar… Selim hafızasını zorluyordu. Hastalığına inat bütün güzel anıları hatırlamak istiyordu.

Ayakları onu en sevdiğine götürüyordu. Mezarlığa giden yokuşu çıkarken iliklerine kadar ıslamıştı. Onsuzluğu ne zaman hatırlasa huzur bulduğu yer bu mermer saraydı. O artık yoktu ve Selim mezar taşına âşıktı. Dualarının daim konuğu için tekrar bir dua etti. Gözyaşları yağmuru kıskandıracak gibi akarken gözünden, tekrar unuttu var olduğu mekânı. Aslında acısını dindirdiği için seviyordu, hastalığını doktor ona öleceğini söylediği günden beri bekliyordu en sevdiğine kavuşacağı günü. Bu yüzden reddetmişti bütün tedavileri. Ona biran önce kavuşmak için dua ediyordu. Birden bedenin ağırlaştığını hissetti, uykusu gelmişti. Yağmuru hissetmiyordu. Tek istediği uyumaktı. Gözkapakları esir olurken uykuya, birden Sima belirdi. Gözünün önünde eskisi gibi gülüyordu. Ona her zamanki bebeksi tebessümüyle, gel diyordu ey yar ben de seni özledim Selim! Bu her neyse bozulsun istemiyordu. Uyanmak istemiyordu. Nihayet duası kabul olmuştu. Selim bir daha uyanmamak üzere uyudu sevgilisinin mermer sarayının kapısında. Sonsuzlukta buluşmaları ümidiyle Muhabbetle Eyvallah