Vurdun, Vurgun, Sende Ben
Nurcan BİNGÖL
sen yine vurdun
yalnızlığıma
bir haşin ok gibi
mızrak gibi
dolu dizgin günahkar duygularda
zifiri karanlıklarda
ışık ararcasına
kümbetli fırtınalarda
dört duvar zindanda kalmışcasına
sert ve derinden sessiz
sana saklandığımda
düşlerinde kayboluşlarımın
zakkum kokularında aydınlık görünen
gök kubbede ezan sesinde
zamansızlıklarla yarıştı
bedenim savaşır sensizlikte
secdeye durdu bin aminde
zikir eyledi dilimdeki duada
sütunların gölgesinde
yalnızlığım
sana doğru
yakarışla karışık
ummanların derinliği çöker gibi
kum tanelerinin her birinden düştü
dizlerime umutlarım
günahla karışık aminlerde
çöl sıcağı karanlıklarım
her adımda binbir çeşit umut yüklü
saltanatın eşsiz görünüşünde
kat kat artıyor hayranlığım
girdaplarda
yaşam zincirlerimi kırsada esaretim
bin kez söylese dilim
bitti gül kokularında yüreğim taşımaz bendeki seni
aşk olsun bir ömür içinde hayat ışıklarında yanan sevdanla karışık
