Ateş ve Kapşon
Erdoğan ISIR
Ortada ateş yanıyor, rüzgâr delice esiyor, en çokta benim sırtıma vuruyor, hiçbir ses duyulmuyor onun uğuldamasından. Ateşin çıtırtısı, sıcaklığı rüzgârla kayboluyor, kapşonu başımıza geçiriyoruz, sadece önümüz görünüyor, kulaklar duymuyor, gözler kızılla şaşıyor. Görmüyoruz, duymuyoruz, işitmemek için çırpınıyoruz.
Kalkamıyoruz ayağa, rüzgârın bizi önüne katmasından, ateşe doğru sürüklemesinden korkuyoruz. Korkak bizler, kapşonu kafamıza sıkıca bağlıyoruz, haykırışları bile duymak istemiyoruz. Gözler gerçeği görmede arpacık soğanının önüne geçemiyorlar.
Güneş görmeyen gıdalar gibi küflenen düşüncelerle kor ateşe dalıyoruz. Azap tarlasında ıstırap çiçekleri açıyor ama biz firari kuş gibi yat borusunu bekliyoruz, gözümüz kapanınca da pirelerin kavgasında can çekişiyoruz.
Hep kızıyoruz rüyalarımızda, neden önümüze bir fıçı koymuyorlar da orada balık avlamıyorsunuz diyerek. Mevsimsiz ilkbaharlarda semerimize atılan hoşgörü urbasının hep elimizde olmasını istiyoruz.
Vardan hoşlanmaz, yoğa can atar misali bizler, rüzgârın pamuk yumağı bulutlarla beneklenmiş, pudra mavisi gökyüzünün hep bizi gölge gibi takip etmesini istiyoruz.
Bu ne dünya kardeşim diyerek bağırsakta aşk bahçenizi süsleyen incir çiçeğinin yanımızdan eksik olmaması için salıncaklarda salınmayı göze alıyoruz.
Ah kara gözlü neleri sevip sevmediğine bir karar versen, kuşlar gibi göç etme zamanını bir bilebilsen, yaşamına kimlerin gireceğine pek ala karar verirsin. İşte o zaman buruk acıları değil de rüzgârla mı ateş’le mi dans edeceğine karar verir, kulaklarını kapatan kapşonu geriye atar ve ayağa kalkarsın.
Bu kadar yürekten çağırma beni deli rüzgâr, Ateş zaten büyüdü, yüreğime kor ipliklerle oyasını ördü. Ah ben görmemi, duymamı engelleyen kapşonu bir çıkarta bilsem başımdan, bilirim ey deli rüzgâr sen beni süreklersin mutluluğa.
#
