Hayal Kırıntılarım

Nurcan BİNGÖL

Sol yanımın ağrıdan uyuşan bir kenarı şaşkın bakışlarımın serzenişi düştü elimdeki acılarıma, nefesimi her alışımda tükendi takati bedenimin,

Gündü sıradan doğan üstüme biraz parçalı bulut biraz güneşin alacası düşen cinsten, bense karamsar ruhumun aynasını arıyordum köşe bucak,

Sor bana hangi baharlar soldu geçmişimde

Hangi güzler toprağın telaşında kayboldu tohumlar

İnce narin her düşünce hain bakışlarda yok edildi

Özgürlük varsa da geçmişimde bitirildi sinsice habersiz 

Bitki tohumları yeşeren bir fanusta gibi çoğalan her yaprağı kopardılar.

Ummanlar ötesine giden gülün kokusu, dikeni onun güvencesi olur.

Bense kokumu yaydığım evrende yalnızlıkla bertaraf edildim.

Fark edildim belki zaman zaman lakin ihtiyaç duyulduğunda hatırlandım manevi duyguların ağırlından anlamadım ya da anlatamadım, anlaşılamadım cahil koloniler sarmışken dört yanımı derdimi bir bilgin edasında anlatamadım…

Sor gündüzün geceye benzediği terennümlerde

Geçmeyen aydınlığın karanlığı kutsadığını

Nükseden tenime yapışan bir hastalık gibi

Sararmış ruhumun betbah bedelini kimler ödeyecek

Kimseler elbet hep yükün ağırlığını taşımayan omuzlarıma yıkanlar,elbet bir gün hatırlatılınca eyvah diyecek,entarisine kırk yama ekleyen kimse kalmadı,herkes birilerinin bedeli ödemesine alışmışken, zor yani hesaplaşmak geçmişle….

Ömrüne bereket diyen binlerce kendini bilmez çıkabilir, hayatı öğrenirken biz yokuşları böyle çıkmayı öğretilmemiştik, şevkatli ol,iyi ol,kötü insan yoktur cahil insan vardır bildiklerini öğret düzelecek bu toplum,dendikçe okuyan sayısı hızla arttıkça cahil hala ortada okumuş bir bütün olarak mükemmel yapılandırılmış hatta birkaç dil öğrenerek topluma faydası beklenirken hala cahil serseri mayın gibi toplumu kirletmekte…okumuş cahil olarak ne acı….

Nasıl çözülür bu sorunun vebali,ben bilemiyorum çözemiyorum her şeyi bilirde öğrenirde bir insan nasıl hala cahil damgası yer,tuhaf artık anlamı derinleşiyor bu yaranın kangren olan toplumun cahiller üzerinde bir tez bile hazırlanışını gördüm….

Sor kevgire dönen hayallerimin kolları tutunmuyor

Dokunsalar salınan gençliğim yıkılmakta

Sevgiye muhtaç göz billurlarım artık kuruyan ellerimde

Mecalsizlik son deminde çırpınmakta

Suya hasret kalan gençliğimin özrünü bağışlayan geleceğim

Yok edilişi tükenen ömrümün kırkına merdiven dayanan hayat sayfalarımın

Çelimsiz birkaç adımı süresizce çekiştirimekte, bedelini ödedim acılarımın,

Duygusallığımın ve insanlığımın,artık yaşam kopçasını çıkarmalı yada bırakmalı bende tutunan vebalini,hak etmediğim gereksiz düşüncelerin ve dimağıma sığınan ahların sildim gelişi güzel tenimden….

Mutlu olmak için attığım her adımda tökezleyen gücü tükenen ayaklarım,

Artık bir hamle daha yapıp direnecek acılarına, kurduğum her fikrin aynasını parlatacak yalnızlığıma eş olanla, ömürlük dualarla,

Sor derisi yüzülen çocukluğumun öksüz kalan bir tarafını

Bırak kırık dökük çelik çomak oynayan parmaklarımı

İşaretini düşürmüş aranmakta gelişi güzel

Dehlizlerde çürüyen geçmişimin anahtarı şimdi nerede

Aklın vakitsiz çalar saatinde anımsanır ihanet duyguları, her defasında acıyla sızlar beyimin olanca geriliği, çünkü oyun oynayan insanlık cahil yontularını hedefe kilitlerse çıkmaz sokakların girdabında yok olur değerli beyinler…

Düşünce toplumun gelişen bakış açısı ve gelecek yarınlarımızın ellerine güzel bir bereket bırakabilmek için cahilden, arınmış taze bir kan gibi, dürüst, çalışkan, hedefi gören, ne istediğini bilen, yardım etmeyi kendine zevk edinen harika bir insanlık için, çektiğimiz her acıyı her ıstırabı kendimize tecrübe ederek yetiştirelim ellerimize emaneten bırakılan küçük yürekleri, ÇOCUKLARIMIZI,

Zevkle ince narin bir gül gibi incitmeden sakınarak koruyarak….

Nurcan ALTIN BİNGÖL

04/03/2012