İzzettin KÖMÜRCÜ Dıngıldak Masa

Adım Çocuk

Bazen uçurtmanın kuyruğunda uçarım

Bazen arkadaşım kovalar ben kaçarım

Niye mi? İşte öylesine…

Dedim ya; adım çocuk!

Kırları severim,

Kuşları,ağaçları,çiçekleri de

Bazen kızar büyüklerim 

Tepelerinde cirit atarım

Ama çok sürmez kızgınlıkları 

Bilirler,ömürlerine ömür katarım.

Onlar da kızdırırlar beni

Ama çabuk alırlar gönlümü.

Bir simit verir neşemi geri,

Bir oyuncak, hatta küçük bir boncuk…

Ne hoş şey “adım çocuk”.

Ne çok severim anne seni

Babamı,kardeşimi,arkadaşımı,herkesi,herkesi…

Ancak birşeyi anlamıyorum; 

Büyükler dün çocuk değil miydi

Nereye gitti onların sevgileri? ..

Büyüyünce sevgimiz bitecek mi? 

Söyleyin teyzeler,amcalar

Nedir içinizdeki sevgiyi yiyen canavar? 

Niye ekmek,şeker değil de

Tercihiniz silahlar? ..

Ekmeğe katık olmuyor ki silahtan

Ve çocuklar ölürken açlıktan…

Anne söz veriyorum

Koruyacağım kalbimi

Sevgi yiyen canavarlardan

Çoğaldıkça Dünya’da çocuk yürekli insan

Eser kalmayacak kin,nefret ve kavgalardan

“Adım çocuk”

Ve umutluyum yarınlardan…