İzzettin KÖMÜRCÜ Dıngıldak Masa

İçim Sıkılıyor… Da!

İçimde bir sıkıntı…

Nedendir bilmem.
Belki havalardan, Belki de alıştığım kalabalığı göremememden çevrede.
Taraklı bu bayram bomboştu adeta. Bilmem bana mı öyle geldi acaba? Esnaf bayramın esintisinden memnun değil… Bayramda çocuklarda kayıp.
Bayram süresince kiminle sohbet ettimse her sohbette bir karamsarlık, bir mutsuzluk yansımakta suratlara.
Dostlarla, klasik muhabbete başlama sorusu olan “İşler nasıl?” “Keyifler yerinde mi ?” sorusu bile hakaret gibi gelmekte… “Görüşemiyoruz, nerelerdesin?” sorusuna ise cevap gözler önde verilmekte hep, sıkılırcasına…
Heyecan yok, coşku yok, insanlarda… Parada yok…
Bu durum geçen bayram böyle değildi. Ondan öncesi ise daha iyiydi.
Görünen o ki gelecek bayram görüntü daha da kötü olacak anlaşılan. Değişmeyecek.
 Tatsız tuzsuz yaşantımız devam edecek besbelli.. Geçmişe göre mutsuz insan sayısı artacak gün geçtikçe sanki…
Ve ben yolda karşılaştığım arkadaşa soramayacağım “Nasılsın” diye… O da bana, işler nasıl diye sorduğunda biraz daha temkinli olacak, can sıkıntısından birbirimize ters cevap vermeyelim diye… Ve belki de yolumuzu değiştireceğiz karşılaşmamak için.
Çünkü biliyoruz ki, karşılaştığımız da bir dostla, para yok diye başlayacak muhabbet, borçlar denilecek, karamsar tablo çizilecek, çoluk çocuk denecek ve içimizdeki sıkıntı biraz daha artacak.
Ve biz o sorunlar ile o sorunlular ile karşılaşmamak için değiştireceğiz yolu.
Ve hiç kimse bu sorunların çözümü için ne yapılabilirin uygulanabilir cevabını yüksek sesle vermeyecek, veremeyecek bundan sonraki günlerde. Dedim ya, içim sıkılıyor…
Bunları düşündükçe daha bir sıkılıyor…
Ve kolay çözümü bulup, yolumu değiştirmeyi düşünüyorum artık bende, karşılaşmamak için o esnaf ile, o çalışan ile ve hatta can dostlarım ile.