Metin GİRGİN Şehir ve İnsan

Takıntılı yazanlar!

20 yıldır bu mesleğin içindeyim. Ulusal gazetelerde çalıştım, muhabirlik yaptım, köşe yazdım.

Laf olsun, torba dolsun diye yazmak kolaydır. Geçersin bilgisayar başına, aklına ne gelirse yazarsın. Ancak, köşe yazısı yazmak öyle sanıldığı gibi kolay değildir. Yazdıklarınızın bir değeri olmalı. Okuyucuya bir şeyler vermeli.

Herkesin bildiğini, yazdığını yazmak marifet değil. Görülmeyeni, bilinmeyeni, yazılamayanı yazmak, okurların duygularına tercüman olmak ve her şeyden önemlisi her kesime hitap etmek gerekir.

***

Bende elimden geldiği kadar bu ilkeler çerçevesinde hareket etmeye özen gösteriyorum.

Ukalalık ederek, kimseye ders vermek gibi bir niyetim yok.

Ben haddimi bilirim.

Gerçek gazetecilik yapan, köşe yazan duayen ustalarım, ağabeylerim var. Adam gibi yazıyorlar. Eleştiriyorlar, ama yakıp yıkmıyorlar.

Birde takıntılı yazanlarımız var. Bakıyorsunuz, her gün aynı şeylerden, aynı konulardan bahsediyorlar. Tıpkı bozuk bir plak gibi. Ellerinde delil, somut bir belge olmadan kişileri ve kurumları karalıyorlar. Kendi kendilerini tatmin ediyorlar.

***

Yaz, yazda: Bizi utandırmadan yaz..

Yaz, yaz ama: İftira atmadan, elindeki belgeyi masaya vurarak yaz ki: “gazetecilik budur” diye avuçlarımız patlasın seni alkışlamaktan..

Gazetecilik baskı ve şantaj aracı, iftira atma ve yalan söyleme özgürlüğü müdür? Yoksa, devlet ihalelerini kapmak için hükümete, belediyelere baskı yapma aracı mı?

Mesleğini onurla ve gururla yapan biz gazeteciler, bu tür davranışlardan son derece rahatsızız. Her gün şu gazetede yalan okumaktan, bu televizyonda iftira haberleri izlemekten, meslektaşlarımızın yalancılıkla itham edilmesinden utanır olduk.

Yazmak derinlik gerektirir. Araştırma gerektirir. Sağlıklı yazmak için objektif olmak ta gerekir. Kin ve nefret duygusu insanı yer bitirir. Sağlıklı düşünemez hale getirir.. Ben ne dersem doğrudur havasına girilir ve ayaklar yerden kesilir. Sonrası malum. Böyle tipler çok fazla tutunamaz, kaybolur gider.

***

Kuşkusuz insanız… Kimi zaman ağlar, kimi zaman güleriz. Gün gelir, öfkeden deliye döneriz. Ama, yazarken bu duyguların esiri olursak objektif olamayız.

Herkes bakar, ama herkes göremez. Görenlerde, görmek istediğini görür. Dedik ya; “okuyucu bilinçli..” Gözünden kaçar mı hiç?

Yazmak öyle kolay değildir, derinlik ister. Farklılık ister. Olaylara soğuk kanlılıkla bakacak yürek ister..