Abdurrahman ZEYNAL Kalem

Ölüm Ve Yalnızlık

İnsan doğar, yürür, koşar. Odada, avluda ve sokakta... Arkadaş bulur. Aynı dili konuşur.... Birlikte ağlar, birlikte güler. Saf ve temiz... Hiç bir kötülük bilmezler. Günler, haftalar, aylar ve yıllar...
Etkilenirler, etkilerler ve farkında olmadan büyürler.. Mektep, medrese, kitap, defter ve birde bakarlar ki, hayatın içindeler...
Kaygılar başlamış.... İş bulmak, aş bulmak, yuva kurmak.... Eskiden kolaydı... Yoksul bile olsa bir yuva kurmak kolaydı... Zaman, para, şöhret, algılar, değerler değişti.... İş bulmak aslanın barsaklarında, eş bulmak iffetin derinliklerindeydi.. İfritler cirit atıyordu... Artık kızlarımız ve oğullarımız yalnızdı.... Kadere, kısmete kalmıştı... Daha önemlisi ekonomik, kültürel değerler güveni sarsmıştı.
Artık gazeteler okunmuyordu.. Televizyonlar eski Dallas dizilerinden bin beter olmuştu. Yer yüzü tanrıları kurban istiyordu.... İlk kurbanları Genç kızlarımız ve oğullarımızdı.... İşleri yoktu, aşları yoktu.. Çünkü evlenmek sorumluluk olmanın ötesinde büyük bir servetin sokağa saçılmasıydı...
Arkadaşlıklar sanallaşmış, küçücük cep telefonlarının tuşlarına hapsolmuştu. Aynı çeşmeden su içmek, aynı sofrada bulgur pilavına kaşık sallamak, evlenecek delikanlıların artık yaşım geldi beni evlendirin anlamında kaşığını pilava saplayıp sokağa fırlaması hayaldi. Hayal... 
İş yok, aş yok,..... Çare KPSS sınavına girmek... Yetmedi mülakata girmek... Haydi mülakata girdin ama hamili kart yakınımdır diye torpilin varmı? Yoksa, yoksa, yüz üzerinden 99 puan alsan bile kaybedersin... 
Particilik, tarikatçılık, cemaatçilik kol geziyordu... Bendensen iş var... Değilsen sürün anlayışı hakimdi....
Yalnızdılar... Acı çekiyorlardı. Yaş otuza gelmiş, bir baltaya sap olamamışlardı. Umutsuzdular.
Gittikleri her kapı yüzlerine kapanıyordu.... 
Aslında en büyük kaybı ülke yaşıyordu. En büyük zenginlik olan gençliğin enerjisi boşa akan çeşme gibiydi.
Allah'ın bir ülkeye verdiği en büyük nimetlerinden biri gençler ve onların akıl, bilgi ve enerjileriydi. Ancak tarlalar ekilmiyor, yeni fabrika yapılmıyor, laboratuarlar boş kalmıştı.
Ruhsal bir çöküntü gençleri girdabına almış, döndürüp kara suların dibine batırıyordu. Su yüzüne çıkan gençlerin imdat çığlıkları semaya yayılıyordu. 
İşte ölüm ve terk edilmişlik..... Gençliğin hali pürmelal....
Kahvehanelerde ömür tüketmek, babadan, anadan alınacak harçlığa bel bağlamak.... Ne diyeyim...!
Söz bitti... Ölümü beklemek gerek.