Turgut Çakır İnsanlık Güneşi

Ana Gibi Yar Olmaz

Çalap çalap yağmurda durmuş zaman
Durmuş nar kırmızısı gözlerde akşam
Öpmüş öpecek esmer dudakların
Ve yalap yalap yağmur içmiş böğürtlen gözlerin anne
O öpülesi ellerin var ya anne
O öpülesi misket yanakların
Hani o ferik elması misali
Bir ömür boyu özlem duyduğum tatlı sözlerin
Işıl ışıl yıldızların parlaklığında gördüm seni
Çocuktum, ufacıktım daha yenice açmıştım gözlerimi evrene
Temmuz güneşinde yanıyordum
pamuk tarlasında
ekin tarlasında
çeltik tarlasında
Güneş öylesine acımasız öylesine hırçındı ki
Yanıyordun anne
Seninle birlikte yanıyordu toprak
yanıyordu kırlar bayırlar
Ah diyordum çalap çalap bulutlar inseydi üstümüze
İçseydik doya doya yağmuru
O anda ne oldu bilir misin anne
Usul usul bir güneş doğdu dağların ardından
Bu güneş sendin anne
Sabah olmuştu kararnlığı ağartmıştı ışık ışık gün
Seni bu ışıklar arasında görür gibiydim anne
Elinde bir tutam başak
Şimdi çok uzaklardasın
Düşlerim bile yetişemez oldu
Ama martı kuşları var ya bilirsin şimdi uçtu uçacak
Kanatlarını açmış hazır bekliyor
Haber gönderdim daha daha göndereceğim alırsın diye
Ben iyiyim anne
Sen mutlu musun yeni evinde
Bugün anneler günüymüş mayısın sekizi
Herkes koşmuş annesine şafakla beraber ellerinde ufacık paket
Küçüklüğüm geldi aklıma
Hani her bayram gelince aldığın giysilerin
Ben alamadım anne
Alamadım ama açtım nasırlı avuçlarımı Tanrı'ya gün doğarken
Ve yazdım sonra tüm anneler için
Unutamadım küçüklüğümden beri yaptıklarını
Hala kulaklarımda o güzel ninnilerin
Şimdi o ninnileri ben söylüyorum anne
Doğmuş doğacak çocuklarım için
O öpülesi ellerin var ya
O pamuk ellerin
nasır ellerin
başak tutan ellerin
Ferik elması misali yanakların
Aklıma yer etmiş bir kez
Belleğimde o güzel günlerin
Şimdi mutlu musun anne.