Abdurrahman ZEYNAL Kalem

Gıda Krizi Et Fiyatları Ve Tarım Arazilerinin Yok Edilişi

Son iki aydan beri; Birleşmiş Milletler, Dünya Bankası, FAO gibi örgütler üst üste tüm dünyayı ve insanlığın geleceğiyle ilgili verileri açıklayıp karamsarlık havası oluşturdular. Ana konu ise tedrici olarak ortaya çıkan gıda krizi ve tarım ürünlerindeki spekülatif olaylardı. Açıklamalara bakılırsa yüz milyonlarca insan açlıktan ölecek, tarımsal ürünleri bulmak zorlaşacaktır. Dünyadaki gıda dengeleri bozulacaktır. Bu bir tespittir. Doğruluğu tartışılabilir. Çünkü batı sömürüye alışmıştır. Kim bilir pirinç kriziyle kaç zengin kasalarını miyarlarca dolarla dolduracak. Şimdilik bilmiyoruz. Ancak ülkemizde pirinç’in kilogramı birden iki liradan altı, yedi liraya çıkıverdi.

Depolarında pirinç olanlar vurgunu vurdu. Bu bilinen gerçek. Neyse biz asıl konumuza gelelim. Dünya ve insanlık nasıl bu konuma geldi. Bunun sorgulamalıyız. Ülkelerin ve insanların aç gözlülüğü, sömürme dürtüsü ve tabiatı hor kullanmaları bu hale getirdi denebilir. Özellikle sanayileşmiş ülkeler ve onların doyumsuz insanları tabiatı tahrip etti. İnsan için en iyi olan var olanı tasarruflu kullanmak ve başkalarının da bu dünyada var olduğunu kabul etmekten geçer. Dünyadaki kaynaklar sınırlıdır. İnsanoğlunun arzu ve istekleri ise sınırsızdır. Önemli olan sınırlı olanla, sınırsız olan istekler arasında; doğru kontrol edilebilir denge kurmaktır. Bu gün karşılaştığımız olan şey bu dengenin kurulamamasından dolayıdır.

 İkinci olay yeryüzünde var olan ekilebilir alanların sınırlı olmasıdır. Ovalar, yaylalar, bunların havzaları miktar olarak bellidir. Devletler ve tüm insanlığa düşen görev bu alanları en güzel şekilde korumaktır.

Yaşadığımız zaman diliminde sanayileşme, kentleşmeyle başlayan tabiatı ve çevreyi yok etme kültürü zamanla tarım topraklarının canına okudu. Böyle giderse okumaya da devam edecek. Güzelim ovalar yok oldu. Akarsu deltaları yerleşim yerleriyle doldu. Sanayi artıklarıyla çevre kirletildi. Karşılaştığımız sonuç bunların sonunda ortaya çıktı.

 Ülkemizde kıt olan tarım arazilerimiz, ya çölleşme veya yerleşim yerleriyle dolduruldu. Buğday ambarımız Konya ovası ergene havzası, iç Anadolu çölleşirken Çukur ova, Aydın, Menderes ovaları Bafra ve Çarşamba ovası tahrip edildi. Gebze, Düzce, Adapazarı ovaları sanayi tesisleriyle dolduruldu. Kıyılar, zeytinlikler turizm adına yağmalandı. Durum böyle olunca gıda kriziyle karşılaşmamak mümkün mü? Elbette değil. Bu felaketi ellerimizle hazırladık, tahribata da devam ediyoruz.

Şimdi burada birileri çıkıp ne yani fabrikalılaşmaktan vaz mı geçelim diyecek? Sanayileşmeyelim mi? Demek suretiyle masum istekte bulunacak.

Elbette Sanayileşmek, fabrikalar kurmak bir ülkenin önceliği olmalıdır. Bundan vaz geçilemez. Bunu yaparken orman arazilerini tahrip etmeden, tarım arazilerini yok etmeden ovaların güzelliğini bozmadan gerçekleştirilmelidir.

Türkiye’de ekilemeyen verimsiz o kadar arazi var ki işte oraları sanayi bölgesine çevirebiliriz. Teşvikleri o yönde düzenlemeliyiz. Alt yapıyı ona göre planlamalıyız. O zaman sıkıntılardan sıyrılabiliriz.

Hatta yol geçecekse direkler üzerinde viyadüklerle tarım arazilerini korumalıyız. Su havzalarını kesin yerleşimden uzak tutmalıyız. Kullanılan suları tekrar kullanılabilir özelliğe kavuşturacak yatırımlara başlanmalıdır. Su hayati ihtiyaçtır. Su israfından, tarım alanlarını, güzelim ovaları, tahrip etmekten kesinlikle kaçınılmalıdır. İnsanlığın geleceğini düşünüyorsak bunları yapmak mecburiyetindeyiz.