Mustafa Özbilge Dıngılım

Osmanlı Koleksiyon

Amacım bir koleksiyoncunun rafından merakımı indirip poşetlemekse para karşılığı, bunun bir soysuzluk olduğu kredi kartları kadar aşikardır.

Niyetimin halisliği, koleksiyoncuda karşılık bulursa, raflardan hiçbir şey almadan oraya bir şeyler bırakırsam, yani her bir parçamı bırakıp çıkarsam, dönüp arayabileceğim, kendini aratan bir koleksiyoncum olmuş olur. Kayıp bir parçam değil, enayiliğe has bir parçam, bilinçli bir terk edişin parçalarını devşirmek için sık sık uğradığım bir dükkanın parçaları...

Raflarda dolaşan her bir parçam, bıraktıklarımın hürmetiyle yanımda yürümektedir ve düşündürmektedir beni. Kedilerin ve köpeklerin varlığını mekanda henüz anlamlandıramamışken, bunun da nereden çıktığı, kendini raflara rapdetmiş bir oyunun parçası mı olduğu kuşkusuna düşmeden, karşımda varlığın mucizevi bir türünü kaim kılana secde etmeliyim artık.

Ayna yansıtır ancak öteden buraları. Ve ayna yansıtır ancak buradan öteleri. Ne kitaplar ne gravürler ne de kartpostallar... Onlar paslanmış bir aynanın arka yüzüdür cemalin sanatkarlığının yanında. Zülüf dağılmamış, ancak kitaplar ve Osmanlıca tomarlara kendinden bir huy öğretmiştir sanki. Kim toparlıyor onları? Zülüf. Ya kendini perişan raflarda bırakıp kaçan benim parçalarımı... Satın aldıklarımın paraya vurulması şaşkınlık yaratmışsa Zülüf'te, aldıklarım bıraktıklarımdır bundan sonra.

Sanatı sanatkardan bağımsız ele almanın günahkarlığından, önce tövbe etmeli, af dilemeli, sonra da yapılan hatanın sanattan uzaklaşarak başka bir hataya kapı aralamasına müsade etmemeli. İşte mucizevi sanat olan Zülüf, yola düşmem için sonuca değil sebebe sarmalıyor beni. Sarıldığım teller aşkına bak, yollardayım.

Ey Zülüf, bu koleksiyoncunun raflarından süründüğün tozlar, acemiliğinin kimyası olmalı. Sende hafif kızarıklık halinde bir sürme, bende rahmetin aksırmasıyla çıkan gülünç hal.

İki aceminin yolu bir sahafa düşmüş. Düşmüş de ne olmuş, biri birinden habersiz bir köşede oturmuş, diğeri kuytulardan saklı kitapları devşirmiş. Matematik sormuş sonunda berikisi, ötekisinin bilemeyeceğinin kabulünü sezdirerek. Hesaptan anlar birini beklemeye başlamışlar, gecikmeye rahmet okuyup sokak köpeklerinin öğle uykuları içinde.

Bir Servet-i Fünuncu, bir ısmarlama romancı, bir ameriklı zenci,  ahlakın teolojik yorumu ve farisi bir ferhenk ile sonuçlanan bir ticaret, beklenen pazarcının gelmesiyle sonuçlanıyor. Ayrılık zordur. Ayılamamak daha da zor.