Erdoğan ISIR Karalama Defteri

İstop, Yedi Kiremit

Yarına güzel bakmak için çabalıyoruz, azıcık düne baktığımda ise yaşadığımız hiçbir şeyin olmadığını, hepsinin teker teker hafızalardan silindiğini görmek üzüyor insanı. Bu gece kızıma sordum; İSTOP oynadın mı diye. Şöyle bir baktı, eşim güldü, yedi kiremit dedi, dokuztaş, beş taş. Unutuldu hepsi.

Şimdi bir çocuk topluluğu ile konuştuğumu düşlesem bana bugün ne yaptınız söyleyin desem. Aynı cevapları alırım. Kalktık, bilgisayara baktık, msn, facebook. Sonra biraz TV izledim, azıcık kitap okudum, sonra yemek yedim yine bilgisayar azıcık takıldım ki bu azıcık takılma birkaç saatle eş değer. Sonrada biraz büyükleri arkadaşlarımla biraz cep ten mesajlaştık derler.

Oyun kültürü, birileriyle bir şeyler paylaşmak, diğer insanlarla beraberce eğlenmek gülmek, koşmak hatta düşüp ağlamak. Şimdiki çocuklarda bu yok, okul zamanı zaten bir yarış içersindeler, nereye koştuklarını bilmeden son sürat gidiyorlar. Bilgi yükleme dışında yapılan bir şey yok. Sosyallik yok, paylaşım yok, kendine yetinme, ayaklarının üzerinde durmayı öğretme yok. Oyun ise hiç yok.

Ufacık beyinleri eve hapsettik, artık her evde bilgisayar var, miniklere iyilik yapalım derken küçük bir ekran karşısında zamanlarını geçirmelerine karışmıyoruz. Bazı ebeveynlerinde işine geliyor, sessizce oturuyor, ayakaltında dolaşmıyor, soru sormuyor bizi yormuyoruz diye seviniyorlar. Hepimizin çocuğumuza bilgisayar alırken düşüncesi aynı, derslerine yardımcı olmak, araştırmalarını, ödevlerini çabuk yapabilmesi. Peki, bu genç beyinlerin bilgisayar, ne kadar zamanını alıyor.

Bizler çocukken dışarı çadır kurardık, kendimizce yeni oyunlar üretirdik. Kız çocuklarının oyunları ise daha renkliydi. Erkekli kızlı nice oyunlar oynardık. Aslında onlarda haklı, artık sınıflarda bile çocukları cinsiyetine göre oturduğumuza göre, onların aklına hiç gelmeyeni biz sokarsak o beyinlere. Çocuklarımızın işi zor.

Başka bir yazı konusu ama aklıma geldi yazmadan olmaz. Gençlikte hatırlarım, etkilemek ve etkilenmenin yolları. Gitar çalmak mesela popülerdi, kitap okumak ona keza, hele bir köşede okuyan biri gördüğünüzde hayran olurdunuz. Bir konu üzerinde sosyal konuşmacı iseniz değmesin kimse sizin fiyakanıza. Ya şimdi, etkilenmenin yolu ne? Cep telefonu, yeni model farklı özelliklerde telefonu var. Şu markadan giyinmiş. Aa o gördüğümüz pantolonu, o elbiseyi almış. Giyim ve dış görünüş ön planda. Bu gençlik için çok şey yazılır.

Gelelim çocuklarımıza, teknolojiyle ömürlerini tüketmek, bilgisayarla arkadaş, TV ile kardeş olması, cep telefonu ile yatması. Sabah kalkınca hemen TV açması, geçe yatarken telefonundan internete girip ben yatıyorum mesajı bırakması.

Siz belki bir şey olmaz diyorsunuz, ben korkuyorum elimde değil. Çocukların yaşlarınca eğlenmemesi, yaşlarınca ağlayıp, gülmemesi, hep olduğundan büyük görünme çabaları ve bizlerinde buna ayak uydurmamız, geleceğe güvenle bakmamı engelliyor.

Yaşama gül tomurcuğu gibi giren, açılımına şahit olduğumuz, minicik bir gülüşüne dünyalar verdiğimiz, kalplerimize kurulan sevgileri hiç bitmeyen, çocuklarınızla HAYIR’LI günler diliyorum sizlere.